Een maandje geleden gingen de kaarten voor het bekerduel Ajax – Vitesse in de verkoop. Het was helaas niet mogelijk om mijn eigen plek te kopen, dit was de schuld van Joël Veltman. Toen we gisteren naar het stadion gingen, misten we onze trein, ook dit was volledig te wijten aan Joël Veltman...

Vervolgens had de trein de terugweg ook nog eens vertraging, wederom dankzij Veltman. Doordat ik pas om drie uur thuis was en mijn wekker alweer om zeven uur ging, miste ik tot overmaat van ramp vanochtend ook nog eens mijn bus, wéér de schuld van die dekselse Veltman. Het is een beetje een opsomming van de avond die ik gisteren in de ArenA heb beleefd. Laat ik voordat ik begin met schrijven een tweetal dingen voorop stellen: Veltman speelde dramatisch en iedere supporter heeft het recht om de wedstrijd op zijn of haar eigen manier te beleven. Zingen of niet zingen, zitten of staan. Het kan allemaal.

Zoals ik dus schreef, ik kon voor de wedstrijd van gisteren niet mijn eigen plek op Noord kopen. Dat was niet zo heel erg, want met de beker en Europese wedstrijden hebben we de gewoonte om op VAK 410 of de F-Side te staan. Helaas lukte ook dit niet en dus besloten we iets te doen wat we normaal nooit zouden doen: twee plekken op de lange zijde, vlakbij het veld. Vanaf Noord zie ik elke wedstrijd dat de lange zijde rond de tachtigste minuut, ongeacht de stand, vrijwel altijd leeg stroomt. Ook heb ik hier al meermaals zitten klagen over de fluitconcerten die de lange zijde produceert. We besloten om eens bij die mensen te gaan zitten. Hoe beleven die mensen nou een wedstrijd? Wat gaat er in hun om?

Een kwartier voor de wedstrijd kwamen we aan in ons vak. Het was even zoeken naar de juiste stoeltjes, normaal gesproken bevinden we ons namelijk in vakken waar je overal kan gaan staan waar je wilt. Ook de hele wedstrijd zitten was even wennen, ik had het zelf al jaren niet meer gedaan. We kwamen bij onze plekken aan, twee stoeltjes waren nog keurig vrij tussen een aantal mensen die de leeftijd van 65 inmiddels gepasseerd waren. Het leken allemaal zulke vriendelijke mensen die even een wedstrijdje van hun Ajax kwamen bezoeken. Voor de wedstrijd trapten we wat lol en hadden we nogal wat lawaai met hard gelach. Ik vroeg me de hele tijd af of de vrouwen naast mij zich niet aan ons zaten te ergeren. Toen Bas Nijhuis de wedstrijd liet beginnen, draaide dat echter helemaal om.

Het begon vanaf minuut één: elke bal die niet vooruit was, was een scheldwoord waard. De jonge Jaïro Riedewald speelde in de eerste tien minuten een bal terug naar Jasper Cillessen, omdat hij geen andere opties had. 'KLOOTZAK!', klonk het naast me. Ik moest even kijken, maar het was toch echt die vrouw die tien jaar ouder was dan mijn eigen moeder. Meteen dacht ik: "Pfoe, wat ben ik blij dat ik niet zo'n moeder, of zelfs oma heb." Het was echter een voorbode voor de rest van de wedstrijd. Gefrustreerd keken we met zijn allen op de lange zijde toe hoe Ajax volledig werd weggespeeld. Tot de 22e minuut had dat gelukkig geen gevolgen. Desondanks werd elke bal die niet vooruit werd gespeeld, begroet met een lawine aan scheldwoorden. In minuut 22, ik noemde hem al, ging het echter helemaal los. De handen gingen voor de mond 'VELTMAN, KUT MONGOOL!!!!'. De vrouwen naast ons hadden duidelijk het doel om het Veltman te laten horen.

We maken een sprongetje naar het moment vlak voor rust. Davy Klaassen levert de bal doodeenvoudig in en Zakaria Labyad maakt de 0-2. De mensen om ons heen waren het er allemaal over eens: de schuld van Veltman. Vervolgens maakten we met onze chagrijnige koppen er maar een grap van, door bij een foute pass van een andere Ajacied tegen elkaar te zeggen dat dit ook de schuld van Veltman was. De boodschap leek overgekomen, want de mensen om ons heen lieten het onderwerp Veltman even rusten. Elke bal die niet vooruit was, was echter nog wel een scheldwoord waard.

In minuut 58 hadden de mensen om ons heen helaas weer genoeg reden om Veltman met de grond gelijk te maken. Voor de tweede keer in de wedstrijd maakte hij een kapitale fout en de wedstrijd was definitief beslist. Doordat de ploegen na de rust van kant hadden gewisseld, stond Veltman nu wat verder bij ons vandaan. De mensen om ons heen deden alsnog hun stinkende best om zo hard te schelden dat Veltman het zelf zou horen. De eerste helft lukte dat misschien, de tweede helft gelukkig niet. Een speler bij wie dat wel lukte, was Riedewald. De redelijk spelende jongeling pakte in de tweede helft precies voor onze neus een bal op die net tegen de reclameborden was gekomen. Dit was natuurlijk dé uitgewezen mogelijkheid om een speler van Ajax te kwetsen. Die mogelijkheid werd met beide handen aangegrepen: 'LUL!', klonk het. Ik werd er moedeloos van.

Tussen deze twee gebeurtenissen in, waren de eerste mensen overigens alweer vertrokken. Na de 0-3 gingen de eerste scheldende mensen om ons heen al weg. Bij de 0-4 was het maken dat je weg komt. De twee vrouwen naast mij bleven echter keurig tot de 90e minuut zitten. Dat sierde ze dan weer wel, dacht ik. Het bleek echter wel een reden te hebben. De Ajacieden begonnen aan hun 'ereronde'. Ze kwamen al vrij snel bij ons aan, wij zaten namelijk vlak onder VAK410 en daar bleven de spelers even staan. Zachtjes klappen naar dat vak dat weer helemaal vol zat en de hele wedstrijd had zitten zingen. Voor de vrouwen naast ons was het echter het perfecte moment om hun slag te slaan. Nog één keer gingen de handen voor de mond, de keel ging open.. Veltman. Ja, Joël Veltman werd weer uitgescholden.

De frustratie is natuurlijk deels terecht, het was gewoon weer eens ontzettend ondermaats, een wanvertoning eerste klas. Ik vind dat de selectie te jong is, dat is mijn mening. Ik weet echter ook dat het niet anders is en ik zal altijd mijn club komen steunen. Doordat onze selectie zo jong is, weet ik ook dat ik niet elke wedstrijd sprankelend voetbal kan zien. Ook weet ik dat niet elke bal vooruit kan. Het is echter vaak frustrerend om Ajax te zien spelen. Daar komen vaak wel wat scheldwoorden bij te pas. Die scheldwoorden hou ik echter wel voor me. Ik ga de spelers niet roepen, om hen vervolgens persoonlijk te kwetsen. Voor de duidelijkheid: het begon dus al vóór de 0-1.

Zoals ik in het begin aangaf, ik respecteer iedereen met de manier waarop de wedstrijd wordt beleefd. Je hoeft van mij echt niet de hele tijd te zingen en als je er eens een scheldwoord uitgooit, begrijp ik dat prima. Er zijn echter wel grenzen. Waarom wordt een jochie van 18 zo hard en van zo dichtbij uitgescholden, dat de kans 99 procent is dat hij het gehoord heeft? Er overheerst bij mij al vanaf gisteren 20:50 uur één vraag, waar ik waarschijnlijk nooit het antwoord op zal krijgen: waarom kom je dan naar het stadion?

Ingezonden door: SNTR