Het overlijden van Piet Keizer is ook bij Willem van Hanegem hard aangekomen. De oud-voetballer en tegenwoordig analist staat erbij stil in zijn column in het Algemeen Dagblad.

'Toen op zaterdagochtend de telefoon in mijn huis maar bleef gaan, voelde ik al dat er iets aan de hand moest zijn. Uiteindelijk bracht mijn zoon het trieste nieuws dat Piet Keizer op 73-jarige leeftijd was overleden. Ja, daar werd ik héél erg stil van', zo opent van Hanegem. 'Maar al die mensen die daar dan ongegeneerd over zichzelf gaan zitten praten, terwijl het volgens mij in dit geval puur over Piet Keizer moet gaan. Daar heb ik moeite mee. Vertel gerust wat je samen hebt meegemaakt, maar niet of hij bijvoorbeeld ooit in jouw kinderwagen heeft gekeken. Uitzondering was voor mij Sjaak Swart, die heel mooi vertelde over hoe Keizer werkelijk was.'

'In Duitsland zaten we dagelijks te kaarten. Pleun Strik en Piet tegen Cruijff en mijn persoontje. En we tennisten veel. Als alle spelers op alfabetische volgorde op gesprek moesten komen bij ­Michels, namen wij een racket mee en vroegen we of wij eerder mochten. Michels zei dan: ''Het is al duidelijk jongens, gaan jullie maar tennissen.'' In de rust van de finale tegen de Duitsers moest Rob Rensenbrink er met een spierblessure uit. Cruijff en Michels spraken even met elkaar, René van de Kerkhof moest invallen. Ik besefte pas later dat Keizer daar de kans was ontnomen om een finale te spelen. Van de Kerkhof, geen kwaad woord over hem trouwens, had vooral pure snelheid. ­Keizer had in de kleine ruimte bij een 2-1 achterstand tegen die Duitsers nog iets met zijn ongelooflijke creativiteit kunnen doen', zo is hij van mening.

'Nu is Piet er niet meer en dat doet oprecht pijn. Ik heb hetzelfde gevoel als toen Coen Moulijn er opeens niet meer was. En Johan Cruijff. En laatst nog Tonnie Pronk. Piet Keizer was een geweldige voetballer, maar wat mij vooral in hem aansprak, was zijn totale geestelijke onafhankelijkheid. Hij was wars van gezag, zei wat hij dacht, wie er ook voor zijn neus stond. Hij was kritisch op Ajax, puur omdat hij hoopte dat het dan beter zou gaan. En als hij ergens geen zin in had, deed hij het niet. Ja, ik herken dat. Maar zoals ik al schreef: als ­iemand is overleden, moet je over die persoon ­praten, niet over jezelf. Al zitten de praatprogramma's helaas vol met mensen die het dol­­graag andersom doen.'