Iedere maand duikt columnist Rodney Rijsdijk voor Ajax Showtime in de krochten van zijn supporters-bestaan. Deze maand beziet hij, smachtend naar het nieuwe Ajax-seizoen, het WK in Rusland.

Het was in de zomer van 1988 dat de eerste verschijnselen zich bij mij openbaarden: ik ben een ongeneeslijke clubsupporter. Toen Ajax in mei 1988 de Europacup II-finale van KV Mechelen verloor was ik als elfjarig jongetje een paar dagen ontroostbaar. Ik vond het vreselijk en ik haatte even niemand op de wereld meer dan de Belgische keeper Michel Preud’homme.

De doelman hield in die finale namelijk op buitengewoon vakkundige wijze zijn goal schoon met miraculeuze reddingen en ik vond het gewoon niet eerlijk. Stomme Preud’homme. En wat dacht die ellendige scheidsrechter trouwens ook wel niet, dat hij Danny Blind (je weet wel, Daley-se-vader) al na een kwartier met rood van het veld stuurde? Vanwege een of andere doorgebroken speler? Belachelijk! Ik vond het vreselijk onrechtvaardig. En die spits, die Rotterdammer Piet den Boer, die de winnende maakte vond ik ook maar een vuile hangjas.

Toen het Nederlands Elftal een maand later kampioen werd vond ik dat leuk. Natuurlijk vond ik dat leuk als elfjarig kind. Iedereen was blij. Maar daar heb je het woord al: ‘’leuk.’’ Ik was niet extatisch. Ik vond het gewoon leuk. Niet te vergelijken met 1995 toen Ajax de Champions League won. De hele dag zaten m’n gabber en ik vol in de stress. Hoogspanning. De ontlading die we hadden op het Leidseplein na het puntertje van Patrick Kluivert, je weet wel, Justin-se-vader. Het orgastische gejuich na het eindsignaal. Ik was door het dolle heen.

24 mei 1995 beschouw ik nog altijd als één van de mooiste dagen van mijn leven. 15 mei 2011 is dat ook. De kampioenswedstrijd tegen FC Twente. Ik was zo zenuwachtig en ik was bepaald niet de enige. De Arena die harder trilde dan een Gronings dorp na een gasboring. De emoties die na die wedstrijd loskwamen. Volwassen mannen (waaronder ondergetekende) die stonden te huilen als kleine meisjes. Dat is iets anders dan ‘leuk’.

Een jaar eerder speelde Nederland de WK-finale tegen Spanje. Ik kan me niet herinneren dat ik daar op die dag ook maar een nanoseconde zenuwachtig over ben geweest. Ik moest die avond werken in de kroeg en we zonden de finale natuurlijk uit. We draaiden een absolute recordomzet. Daar was ik eerlijk gezegd meer mee bezig dan met de wedstrijd. Toen Robben de bal niet in de goal maar op de teen van Casillas schoot voelde ik er niets bij. Toen Iniesta uiteindelijk voor Spanje scoorde ook niet. Ik had het leuk gevonden als Nederland het WK had gewonnen, maar niet meer dan dat. Ik word nou eenmaal niet emotioneel van een oranje shirtje. Ik vind het op z’n hoogst dus ‘leuk’.

Er is maar één team op de wereld dat echte pure emoties bij mij losmaakt en dat is Ajax 1. Het oprechte gejuich in de goede tijden en het minstens zo oprechte gemopper in de slechte tijden. Ook als eenenveertigjarige man heb ik dat nog, zij het gelukkig wat meer gekanaliseerd en met wat meer relativeringsvermogen. Maar voor Ajax zeg ik, ook al weet ik dat het niet om te gluren wordt, dingen af en ik plan werk zoveel mogelijk om Ajax heen. Voor Oranje niet. Een leuk concert of een EK-wedstrijd van Nederland: het concert, zonder na te denken. In het geval dat ik een concert boven Ajax verkies moet het wel echt een concert van de buitencategorie zijn.

Zogezegd maakt het mij dus geen drol uit dat Nederland zich niet voor dit WK heeft gekwalificeerd. Een Nederlands Elftal dat ver komt is goed voor de horeca en middenstand. Die houden dan ook ineens van voetbal. Mijn vroegere werkgever had ik nog nooit op zelfs maar de flauwste interesse voor de edele voetbalsport kunnen betrappen, hij vond het eigenlijk maar een kutsport, totdat Nederland ineens tot de finale kwam in Zuid-Afrika. Hij zag z’n kassa lekker rinkelen. Toen vond mijnheer voetbal ineens wel interessant en rond de halve finales begon onze kersverse voetbalfan zich aan de bar na twintig vaasjes bier ineens aan onnavolgbare tactische bespiegelingen te wagen tegen mensen die wel al hun hele leven naar voetbal keken. Toen Nederland in 2012 op het EK al na de groepsfase uit het toernooi vloog vond hij het gewoon weer een kutsport.

Ik ben mijn hele leven al een voetbalfan. En daarom vind ik zo’n WK of EK in de zomer altijd fijn. De TV staat de hele dag aan. Ik word bijzonder rustig van een groen TV-scherm en stadiongeluiden in mijn woonkamer. Met of zonder Nederlands Elftal. Lekker onpartijdig naar potjes voetbal kijken. En soms staat de TV ook gewoon als levend behang en kijk ik af en toe eens even of er nog iets spannends gebeurt. Voor mij gaat het nergens over. Ik vind het gewoon, daar heb je dat woord weer, leuk. Het is een leuk snoepje tussen twee lauwe Eredivisieprakken door. Hartstikke ‘’leuk’’ hoor, dat IJsland-Nigeria nu door mijn huiskamer schalt en fijn dat mijn voetbalhonger nog een week of drie wordt gestild met een paar potjes voetbal, maar eigenlijk kijk ik nu al meer uit naar Ajax-Heracles in augustus.