Menno Pot, columnist van Het Parool, heeft zichtbaar genoten van de wedstrijd tegen Olympique Lyon. Niet alleen van hetgeen wat de spelers op het veld lieten zien, maar ook de kleinere aspecten die de sfeer compleet maken. Dit samen zorgde voor een historisch Europees avondje.

'Na twintig jaar weer in een Europese ­halve finale', opent Pot. 'Ajax op een 2-0 voorsprong tegen het te sterk geachte Olympique Lyon. Zoveel vreugde op de tribunes dat je er mistige ogen van krijgt. Supporters die elkaar omhelzen en op de schouders slaan, al kennen ze elkaar niet eens.' De columnist vervolgt. 'Ha, een mooi klein tekentje van boven: buiten is het nog licht. Zo was het in de halve finale van 1992 ook, thuis tegen Genoa. Europacupvoetbal bij daglicht op een voorjaarsavond. Dan weet je dat er iets goed gaat.'

In een Europa League wedstrijd als tegen Lyon zit het hem niet alleen in wat je op het veld ziet. 'En dan is er pauzemuziek. Geen Tiësto, geen Martin Garrix, maar Kleine jodeljongen van Manke Nelis. Helaas niet uit een krakende, transistorachtige omroepinstallatie, maar ach, je kunt nu eenmaal niet alles hebben. In mooie tijden is een plaatje van Manke Nelis genoeg. Meer heb je niet nodig. We hoeven even nergens naar te zoeken, want vanavond, in elk geval op deze ene avond, hebben we alles al.'

'In de mooiste Europese successeizoenen zie je niet alleen aan het voetbal op het veld dat het goed gaat', voegt Pot er nog mooie woorden aan toe. 'Je voelt het ook aan alles eromheen: elftal, club en aanhang versmelten in de gedeelde wetenschap dat er iets groeit, dat de kwartjes goed vallen en het wel lijkt alsof Ajax wordt voortgeduwd.'