Na ruim zeven jaar trouwe dienst bij Ajax Showtime zwaai ik eind deze maand af. Ik had gehoopt dat mijn afsluitende column een feestelijk tintje zou hebben, maar helaas is niets minder waar. Nu het seizoen definitief naar de klote is, wordt het tijd om de balans op te maken en eens terug te kijken op de malaise. Omdat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen, probeer ik mijn ei maar in chronologische volgorde kwijt te raken.

Bosz vertrekt
Al een paar maanden nadat heel Amsterdam in extase verkeerde na het bereiken van de Europa League-finale, was daar het eerste teken aan de wand. Peter Bosz, die Ajax na jaren weer aantrekkelijk liet voetballen, vertrok naar Borussia Dortmund. Dennis Bergkamp, toenmalige ‘cultuurbewaker’ van Ajax zou een hoofdrol hebben gespeeld in het vertrek van Bosz, die zijn eigen assistenten niet mocht kiezen. Algemeen directeur Edwin van der Sar weigerde voor Bosz en Hendrie Krüzen te kiezen, en voila: Bosz vertrok naar Dortmund.

Het seizoen was nog niet begonnen, of de slechte soap binnen het bestuur van Ajax was alweer van start. Gek word ik er van: is er eindelijk iemand die de vreugde weer terug heeft gebracht, wordt hij er binnen een jaar alweer uitgewerkt, omdat men weer niet met elkaar overweg kan binnen de club.

Nouri valt neer
Dan gebeurt er in de seizoensvoorbereiding iets ondenkbaars. Ik werkte voor Ajax Showtime terwijl het gebeurde: clubjongen Abdelhak Nouri zakt naar de grond met hartritmestoornissen en heeft blijvende en ernstige hersenschade. Trillend en duimend voor een goede afloop van het verhaal, zat ik berichten te schrijven voor de site. Maar een aantal dagen later kwam het zwartste scenario uit.

En alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, kwam er begin dit kalenderjaar naar buiten dat Ajax en de KNVB van de hartproblemen van Nouri wisten. Wie en óf er überhaupt iemand schuld heeft; het gaat de situatie allemaal niet veranderen. Het blijft onverteerbaar dat zo’n lieve jongen nooit meer dezelfde zal zijn. Ik hoop dat ik als Ajax-supporter nooit meer zoiets hoef te zien.

Europese uitschakeling
Met het verdriet en ongeloof nog vers in het hoofd, moest Ajax alweer beginnen aan de derde kwalificatieronde van de Champions League. De Amsterdammers, met toen nog Davinson Sanchez in de verdediging, speelden uit met 1-1 gelijk tegen Nice en thuis leek Ajax te gaan winnen. Tot men bij Nice tien minuten voor tijd een doelpunt wist te maken: 2-2. Kortom, het rouwende Ajax, dat zelfs nog wat van het frivole voetbal van vorige seizoen had, werd tien minuten voor tijd uitgeschakeld in de Champions League. Ik weet nog dat ik in het stadion niet begreep waarom dit ons niet even gegund werd na die hele klotezooi tijdens de voorbereiding.

In de Europa League werd het allemaal nog erger. Van het frisse voetbal van seizoen 2016/17 was toen al helemaal niets meer over. Ajax verloor twee keer van het Noorse Rosenborg BK (0-1 en 3-2) en speelde voor het eerst sinds 1966 (!) geen Europees voetbal. Na al die herinneringen aan de mooie trips van vorig seizoen, bleek al snel dat die geen vervolg zouden krijgen. Eigenlijk voelde het toen al alsof het hele seizoen verkloot was, maar de malaise rondom Nouri mocht natuurlijk niet vergeten worden. De gedachte die toen heerste was dan ook: alle pijlen richten op het 34e kampioenschap voor Appie…

Dramatische Eredivisiewedstrijden
Maar al vroeg in het seizoen werd duidelijk dat het kampioenschap wel eens vergooid zou kunnen worden. Ajax speelde zoals zo vaak achterlijk slecht tegen de standaard Eredivisie-angstgegners: Vitesse, FC Utrecht en ADO Den Haag. De 0-0 tegen ADO was weer zo tekenend voor het seizoen. We hadden namelijk op twee punten van PSV kunnen komen. Kokend zat ik daar in de negentigste minuut in de ArenA mijzelf af te vragen wat er dan voor nodig zou zijn om de ploeg te motiveren. Of kon men simpelweg niet beter? Het erge is: ik weet het tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Buiten deze wedstrijden om was trouwens er ook weinig te genieten. Twee Klassiekers tegen het kwakkelende Feyenoord werden gewonnen en een dramatisch PSV werd thuis verslagen, maar daarvoor stonden de Eindhovenaren al tien punten voor op Ajax. Die paar zeges tegen de topploegen verbloemden dat het spel er al het hele seizoen niet uitzag. Sommige vrienden en collega’s zeggen tegen mij dat er met Keizer wel een stijgende lijn in zat, maar ik geloof niet dat we met hem wel kampioen waren geworden.

Uitschakeling beker en de trainerswissel
Men moet niet vergeten dat we onder diezelfde Keizer uitgeschakeld werden in de KNVB beker, door een ploeg die nu naar alle waarschijnlijkheid gaat degraderen. We speelden op 20 december 2017 allang niet meer Europees, dus er was geen excuus om die beker te laten varen. Na die zoveelste zeperd werd Keizer de volgende ochtend de laan uitgestuurd, wat mijns inziens nog steeds terecht is.

Ik was overigens niet 'blij' met het ontslag van Keizer, maar er moest iets gebeuren. De beste man had volgens mij een prima relatie met de spelers en heeft goed gehandeld bij de situatie omtrent Nouri, maar toch bekroop mij het gevoel dat hij niet 'zwaar' genoeg was om Ajax naar de titel te leiden.

Aanvoerder naar de bank
Of het terecht is of niet laat ik even in het midden, maar het zegt wel iets over het amateurisme van de club. Aanvoerder Joël Veltman wordt door Ten Hag naar de reservebank verwezen en presteert in de wedstrijden die hij speelt ook veel te vaak ondermaats. Vervanger Rasmus Kristensen, waarvoor meer van vijf miljoen euro is betaald, doet het alleen nóg slechter en dus wordt Veltman toch maar weer opgesteld.

Affaire Younes
Intussen voelt één van de spelers voor wie ik ooit een zwak had, zich ook nog eens te goed om in te vallen tegen SC Heerenveen. Als je al jaren ondermaats presteert en inmiddels een contract hebt getekend bij een andere club, dan sta je verdomme maar gewoon klaar als je moet invallen. Het is dan ook terecht dat Amin Younes de rest van het seizoen verbannen is naar de beloften.

Uitfluiten Ziyech
En ook rondom Hakim Ziyech is het al het hele seizoen onrustig. De speler wordt door een groepje supporters regelmatig uitgefloten en hij laat op zijn beurt zijn ongenoegen blijken door gebaartjes te maken. Allemaal shit waar je als supporter gewoon niet op zit te wachten. Enerzijds vind ik dat je als supporter je eigen spelers niet moet uitfluiten, anderzijds moet Ziyech zich ook niet zo opstellen. Je bent een professionele voetballer, denk ik dan. Maak je borst maar nat als je de kritiek in het buitenland wil trotseren. Ook jij hebt genoeg kutwedstrijden gespeeld, dus sta je mannetje als er wordt gefloten vanaf de tribune.

Naamswijziging ArenA
De kogel is dan eindelijk door de kerk, maar het heeft zo ontiegelijk lang geduurd. Zelfs zo lang dat de familie van Johan Cruijff liet doorschemeren dat men de hoop langzaam aan het opgeven was. Men dacht er zelfs aan om helemaal de stekker uit het project te trekken, aangezien het al ruim twee jaar duurde. ‘We hopen natuurlijk dat het niet zover zal komen. Wij, en met wij bedoel ik dan ook de familie, wij wachten erop. We staan aan de zijlijn’, aldus een woordvoerder.

Het is toch ongelooflijk dat het allemaal zo lang heeft moeten duren, terwijl Ajax zonder de beste man niet eens een schim zou zijn, van wat het nu is? Het is zo ontzettend treurig dat wanneer de club eindelijk iets moois van plan is, het alsnog uit lijkt te draaien op een fiasco. In de tussentijd is er alweer zoveel over geschreven, dat de glans van de naamswijziging er alweer een beetje af is.

PSV-uit
En dan als klap op de vuurpijl: ik was er zondag bij tegen PSV en voelde gewoon de vernedering binnen en buiten het veld. In het uitvak zag ik hoe uit frustratie vuurwerk naar beneden werd gegooid en na de wedstrijd werd de spelersbus ook nog eens opgewacht. Er zijn zelfs geluiden dat het er fysiek aan toe is gegaan, wat natuurlijk niet goed te praten is. Het is in ieder geval duidelijk dat de frustratie bij de supporters (inclusief mezelf) een hoogtepunt heeft bereikt.

Tijdens de verschrikkelijke wedstrijd in Eindhoven had ik in ieder geval genoeg tijd om het hele seizoen te overpeinzen en ik kan toch niet anders denken dan dat we erg diep gezonken zijn. Van een Europese finale naar kansloos met 3-0 afgaan in het Philips Stadion met twee rode kaarten, daar waar je sowieso al geen kans meer had op de titel. Die titel, die 34e voor Nouri, was de enige prijs waar we voor speelden en zelfs dat is bij lange na niet gelukt. En het ergste is nog dat ik geen één reden kan bedenken, waarom het volgend seizoen anders zal zijn.

Jip van Raalte