Beste Mino Raiola, Stel dat u ooit een carrièreswitch overweegt en besluit om de zaken van armlastige schrijvertjes te behartigen in plaats van die van puissant rijke voetballers, dan laat ik me graag door u vertegenwoordigen. U weet een man als Zlatan al bijna zijn hele loopbaan tevreden te houden. Dan ben je niet de eerste de beste koekenbakker, dan kun je wat.

Uw jongens lopen met u weg. Dat weet ik toevallig van een voormalige Nederlandse voetballer die zich in zijn korte loopbaan ook door u liet vertegenwoordigen. Hij is nog altijd lovend over u en uw onderhandelingstactieken. Logisch, want u heeft hem nog een aardig centje opgeleverd. En u bent er zelf ook niet armer van geworden. U heeft naar verluidt een kleine tweehonderd miljoen euro binnengeharkt met uw activiteiten. Er zijn dagen dat ik het niet op mijn bankrekening heb staan.

U bent een vakman, zoveel is duidelijk. Een man die als een vader staat voor zijn jongens. En daar zit ‘m de crux, mijnheer Raiola: vaders verliezen de objectiviteit soms wel eens uit het oog. Zoals ik tegenwoordig op scholen zie. Jongetje is stout geweest en krijgt straf van de leraar. Mijn vader haalde dan vroeger zijn schouders op en zei dat ik het dan wel verdiend zou hebben. Ik mocht het zelf uitzoeken met de leraar of met wie ik ook ruzie had en dat is goed voor me geweest. Tegenwoordig komen vaders stampvoetend en met rook uit de oren verhaal halen bij de leraar. Waarom hun zoontje straf heeft. Zo ontstaan verwende papkindjes die meteen huilend naar hun pappie rennen als ze ruzie hebben. Zulke jongetjes worden later als volwassenen slappe persoonlijkheden die niet voor zichzelf op kunnen komen, omdat alles altijd voor ze werd gedaan.

Lees verder