Vandaag drong ineens, als uit het niets, de naam Derk Boerrigter mijn gezichtsveld binnen. Niet per toeval, maar wel heel plotseling. Boerrigter is vandaag (donderdag) 28 geworden, dat was het nieuws. Ik kon het niet loslaten en besloot eens terug te denken aan die ooit uitblinkende maar niet zo zelfkritische buitenspeler.

Thuiskomen
Hij werd een week na 'de derde ster' vastgelegd. Frank de Boer kreeg als kersverse landskampioen wat budget en wilde een spits en een klassieke linksbuiten. Kolbeinn Sigthórsson en Boerrigter waren het resultaat. Laatstgenoemde was een exponent uit de eigen jeugd, maar kwam uiteindelijk via omzwervingen in Haarlem, Zwolle en Waalwijk voor een transfersom van een half miljoen euro weer op het oude nest terecht. De aanvaller was het Ajacied-zijn nog niet verleerd, getuige zijn gezonde dosis zelfvertrouwen bij aankomst. 'Ik ga niet naar Ajax voor de bank, ben je gek', verklaarde hij tegenover VI toen de deal beklonken was.

Uitblinkende vleugelspits
Nu zal er geen getransfereerde speler van 24 zeggen dat hij komt om de bank warm te houden, in de woorden van Boerrigter klonk toch een vastberadenheid waar de fans in Amsterdam direct voor vallen. Bovendien was het wel even geleden dat er een 'echte' linksbuiten bij Ajax speelde. De jaren ervoor waren het immers vooral naar binnentrekkende of tot aanvaller omgeturnde spelers als Luis Suárez, Miralem Sulejmani, Urby Emanuelson en de net doorgebroken Lorenzo Ebecilio die als linkeraanvaller fungeerden.

Boerrigter debuteerde tegen De Graafschap en scoorde direct. De wedstrijd daarna deed hij dat opnieuw en gaf hij een panklare assist op Sigthórsson. De man uit Oldenzaal blonk uit en een droomduo leek geboren, maar het IJslandse deel van de tandem moest al na acht wedstrijden afhaken met een enkelblessure. De twee nieuwkomers stonden toen gezamenlijk al op acht goals en drie assists, keurige cijfers. Vijf competitiewedstrijden, twee doelpunten en een assist later moest ook Boerrigter toekijken met een - naar later bleek - slepende rugblessure.

Frustraties
Uitgerekend na de thuiswedstrijd tegen NAC Breda begon de fysieke malheur voor de zelfopgeleide speler. Koud ingevallen leek hij tegen de Brabanders de wedstrijd te beslissen met een doelpunt dat deed denken aan die van Arjen Robben op het EK van 2008. Met dat doelpunt in de 85e minuut dacht Ajax zich te revancheren voor de pijnlijke 6-4 nederlaag van een week eerder in Utrecht, maar NAC kwam ongelofelijk maar waar nog terug tot 2-2. Zelden ben ik als supporter zo gefrustreerd geweest als die zaterdagavond. Maar voor mij was dat van korte duur. De frustraties voor Boerrigter bleken pas net te zijn begonnen.

Sinds zijn transfer naar Ajax leefde hij op een roze wolk. Het liep lekker, hij scoorde en schitterde voor de grootste club van Nederland en bondscoach Bert van Marwijk haalde hem bij Oranje. Een jongensdroom, zo zei Boerrigter. Zijn rugblessure veranderde alles. Hij zou tijdens het competitieslot nog vier keer meedoen (en opnieuw drie keer scoren), onder meer in de bloedstollende kraker tegen FC Twente, om vervolgens nooit meer helemaal de oude te worden.

Achterdeur
In zijn tweede seizoen bij Ajax kwam Boerrigter tot liefst dertig competitiewedstrijden. Slechts twee (!) daarvan, uit bij FC Utrecht en RKC Waalwijk, maakte hij er vol. Hij beleefde nog een hoogtepunt door in april als invaller de topper tegen PSV te beslissen, maar zijn constant hoge en Oranje-waardige niveau van zijn eerste halfjaar zou hij niet meer halen. Met zijn niet-zo-zelfkritische houding had de aanvaller het bovendien verbruikt bij succestrainer De Boer en dan zijn je dagen bij Ajax definitief geteld, zo ondervond eerder bijvoorbeeld Mounir El Hamdaoui. De rappe linkspoot zat niet lekker meer in zijn vel en zonder een afscheid voor publiek vertrok de zo veelbelovende Boerrigter door de achterdeur.

Het was een korte nieuwsflits: 'Oud-Ajacied Boerrigter jarig'. Die flits zorgde bij mij heel even even voor heimwee naar die controversiële maar getalenteerde speler. Een goede jongen met een hoopgevend begin. Bij Celtic loopt het allemaal ook nog niet zoals hij wil, maar ik gun hem het allerbeste. Lang hoef ik gelukkig geen heimwee te hebben, want wij hebben nu Ricardo Kishna.

Door Koen Weijland | Twitter: @KoenWeijland