Geen paniek! De titel is een (tweede en laatste) test voor de afstudeerscriptie van onze stagiair. Hieronder kun je de column gewoon gratis lezen:

In de provincie draagt men spelers als Bram van Polen, Tom Beugelsdijk en Frank van der Struijk op handen. Ze kunnen er niet per se heel veel van, maar fans zien de onuitputtelijke energie die ze in een wedstrijd leggen en de liefde die ze hebben voor hun club. Bij Ajax-fans steeg de adrenaline lang pas als een speler lekker gek doet, maar dat lijkt te veranderen.

Hoe goed de 'normale' jongens het ook doen bij Ajax, een publiekslieveling worden ze doorgaans zelden. Er moet een vleugje arrogantie zijn, normaal is alleen goed genoeg als het voortkomt uit de eigen jeugdopleiding. Davy Klaassen en Donny van de Beek hoorden een week na hun debuut de liederen al van de tribunes, Mike van der Hoorn werd na twee jaar Ajax voor het eerst toegezongen en het cynisme droop er vanaf.

De Ajax-fan wil het liefst Wesley Sneijder, Zlatan Ibrahimovic of Luis Suárez. Onder Frank de Boer kwamen de supporters in die zin amper aan hun trekken. Wie een beetje anders was, presteerde niet of kreeg het aan de stok met De Boer. De vertrekkende coach won altijd, waardoor we nooit zullen weten of Mounir El Hamdaoui, Miralem Sulejmani en Ricardo Kishna publiekslieveling waren geworden. De Boer verzamelde ondertussen een groep brave schooljongens om zich heen en gek genoeg ben ik ervan gaan houden.

In het verleden vond ik het prachtig als Mido met 200 kilometer per uur door de Amsterdamse straten reed in zijn Ferrari en ik vond het prachtig wanneer Sneijder en Van der Vaart een grote bek hadden richting Ronald Koeman. Ik vond het prachtig hoe Suárez tekeer ging, maar ik merk dat ik ben gebrainwashed. Ik heb een shirt van een goedlachse Deen in de kast liggen en ik wind me op als Mitchell Dijks voor een kampioenswedstrijd tegen nota bene De Graafschap belooft 'dat het goed komt'. Ik vond het prima dat 'die etter' Kishna vertrok en ik erger me niet meer aan media-getrainde praatjes van Joël Veltman of Nemanja Gudelj.

Misschien brengt een nieuwe coach nieuw elan en zorgt hij daarmee voor een ommekeer, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook Amsterdam stiekem een beetje soft is geworden. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, lijkt het motto. Van der Hoorn wordt niet meer cynisch toegezongen, maar uit volle borst toegejuicht. We vinden het tegenwoordig al fantastisch als Christian Poulsen twee keer uitdeelt in een minuut tijd en dat Riechedly Bazoer een vuist in zijn mond steekt om zichzelf te beheersen. Geen Ferrari's, geen bluf, Ajax is een brave schoolklas geworden.

En in die klas past niemand beter dan Amin Younes. De Duitser stal mijn hart op het veld en inmiddels ook erbuiten. Zijn interviews zijn on-Amsterdams lief en vol plezier. Hij is braaf, spreekt met respect over alles en iedereen en dat hij waarschijnlijk de achtbanen in Walibi niet in mag vanwege zijn kleine postuur helpt ook mee aan zijn zachtaardige uitstraling. Het publiek scandeerde de laatste weken zijn naam, als nieuw bewijs dat een knuffelbeer meer tot de verbeelding spreekt dan bijvoorbeeld een Anwar El Ghazi, die dat arrogante 'ik ben de beste' nog wel een beetje heeft.

Ik oordeel niet, ik constateer alleen. Het kan volgend jaar zomaar anders zijn, maar op dit moment ben ik happy dat ik fan ben van Younes. Een doodnormale jongen die in het veld lekker gaat voetballen. Misschien was het wel teveel van dat onder De Boer en moet er weer een keer een speler over De Dam scheuren in een rode bolide. Tot dat moment mogen we onszelf best eerlijk in de spiegel aankijken en zeggen dat de kleinste lachebek van een brave schoolklas ons plezier doet. De Ajax-fan van vandaag de dag identificeert zichzelf stiekem het meest met een knuffelbeer(tje).

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)