Naïviteit, dat is het woord dat maar blijft dwalen in mijn hoofd. Eindelijk, het is zover, dacht ik zaterdagavond. Eindelijk een punt zetten achter een moeilijke voorbereiding, een punt te zetten achter alle narigheid van de afgelopen weken. Winst van Ajax op Heracles zou als een bevrijding gaan voelen. De supporter in mij had er vertrouwen in, de realist in mij voelde het echter stiekem aankomen.

Het is chaos. Ik kan het niet anders uitleggen. Maar nog geen seconde na deze conclusie kom ik erachter dat ik helemaal niet kan verklaren wat er aan de hand is. Ik kan niet aanwijzen wat er fout gaat of wie er fout zit. Ligt het misschien aan mij als supporter? Was het van mij te naïef om te denken dat Ajax na zo’n voorbereiding goed van start zou gaan?

Na het swingende voetbal van afgelopen jaar had ik alle vertrouwen in volgend seizoen. Ajax zou de lijn doortrekken naar het nieuwe seizoen en zou aan het einde van de rit met een tastbare prijs staan, misschien wel twee. Ik maakte mezelf wijs dat Ajax Champions League-voetbal kon gaan spelen. Maar nee, keihard werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt.

Maar mag ik als fan niet gewoon hoog inzetten? Is het niet gewoon de naïviteit van Ajax, in plaats van die van mij? Maar zo ja, van wie dan? Was het naïef van Ajax om de boel niet op slot te gooien na de voorsprong? Of lag het aan Marcel Keizer, die te laat of juist te vroeg handelde? Of moet ik het hogerop zoeken? Is het naïef van het technische hart, en dan met name Marc Overmars, om niet direct versterkingen te halen? Moet Ajax niet preventief spelers halen, in plaats van te reageren op vertrekkende sterkhouders? Allemaal vragen die mij de laatste dagen kwellen.

Gelukkig was Ajax-supporter zijn de afgelopen weken niet alleen maar kommer en kwel. Sterker nog, vaak genoeg ben ik dit prille seizoen al trots geweest om mijn cluppie. En dan met name op de saamhorigheid van het Ajax-publiek in deze moeilijke periode. Ook afgelopen zaterdagavond. Als één stond het uitvak de hele wedstrijd achter Ajax. Kippenvel had ik tijdens de song 'Dale Oh' na de openingstreffer, om maar te zwijgen over de 34e minuut, waarin opnieuw een prachtige ode aan Nouri werd gebracht.

Tot slot werd ‘Dit is mijn club’ ingezet. Keihard was het liedje te horen, vooral die laatste zin: 'een betere club dan deze is er niet.' Een zin die op dit moment, ondanks alle verliezen, misschien wel meer dan ooit klopt. Een zin die alle vragen in een keer beantwoordt. Een zin die relativeert. En een zin die er bij mij voor zorgt dat de supporter in mij het op dit moment even wint van die negatieve realist.

Finn Dekker (Twitter: @FinnDekker | e-mail: f.dekker@ajaxshowtime.com)