‘Grootste teleurstelling, by far’, zei verdediger Veltman na afloop van het debacle in Doetinchem. In vier woorden beschreef de Ajacied het gevoel van duizenden, misschien wel miljoen(en) mensen die AFC Ajax Amsterdam een warm hart toedragen.

Veel oudere supporters, opgegroeid in glorietijden, veel jongere supporters die elke week de longen uit hun lijf zingen voor hun grote liefde, de liefde die beter, knapper en mooier is dan elke andere liefde. De jongste jeugd ziet bewegingen, mooie goals van El Ghazi, Bazoer en andere talenten waarmee ze zich willen identificeren. Al die supporters waren geraakt na het laatste fluitsignaal. Na 95 lange, zware en hele warme minuten.

Geen verbloemend kampioenschap, geen Champions League, geen miljoenen voor misschien wel een nieuwe spits, die de publieke opinie zo graag in Amsterdam zou willen zien. De topscorer van Ajax dit seizoen, toevallig een keer onder Frank de Boer de centrale aanvaller, werd na dik een uur gewisseld. ‘Zat niet lekker in de wedstrijd.’

De titel werd misgelopen, Bazoer was kwaad in de catacomben. Woede, misschien wel erger dan teleurstelling. Vervolgens volgt machteloosheid, leegheid en ongeloof. Hoe men een titel kan verspelen bij een laag-geklasseerde club die niet meer kon stijgen of dalen op de ranglijst. Ongeloof, hoe Ajax dit voor elkaar krijgt.

Maar niet alleen deze zondag. Het hele seizoen al. Een groot debacle. Zowel Europees als nationaal, zowel intern als extern. Een held, een icoon, een intelligent man met geweldige ideeën die jou als club zijn kennis aanbood voor niets een aantal jaar geleden. Johan Cruijff, 24 maart jongstleden overleden, had een visie, een plan, maar werd niet gevolgd door de meeste mensen binnen de club.

Elke club in de hele wereld zou bij aanbieding van het gedachtegoed van Cruijff, El Salvador op zijn blote knieën bedanken, maar Ajax niet. De conservatieve bedrijfsbobo’s en oud-Ajacieden, zelfs oud-teamgenoten van Cruijffie zelf, wisten beter, stuurden Jonk weg, waarna meer Cruijff-adepten vertrokken.

Ajax is inmiddels in rap tempo verder achteruit gegaan, bij niet alleen het eerste elftal, maar ook de jeugd. De waarheid is immers keihard. Ajax heeft een teloorgang ingezet, mits er niet snel iets verandert bij de club. De huidige route is doodlopend. Anderen moeten het echter willen zien, na alle leugens, vuile beloftes en revoluties de afgelopen jaren.

Feit is wel dat een nieuwe spits niet gaat helpen, een nieuwe coach misschien. Er is genoeg talent, ook talenten die nog niet debuteerden, maar het probleem zit dieper. Veel dieper. Misschien heeft men geen zin in een nieuwe slangenkuil, in een nieuwe ‘revolutie’, maar het is op zeker nodig. Om Ajax’ eer en naam hoog te houden. Om Ajax weer Ajax te maken. Want de club staat verder van die prachtnaam dan ooit.

Door Sjors van Veen (Twitter: @SjorsvanVeen)