In gesprek met Ajax TV heeft Winston Bogarde teruggekeken op de historische wedstrijd in Tokyo van 1995. Destijds wonnen de Amsterdammers na strafschoppen de wereldbeker voor clubs ten faveure van Gremio.

'De mensen hebben geen grote wedstrijd gezien, zeker niet van onze kant. Zij waren erg fel. Toen kwam het uit op penalty's; een loterij. Uiteindelijk waren we zo blij, we stonden met de wereldbeker in onze handen. Fantastisch', zo blikt de voormalige verdediger terug.

Ook Danny Blind doet een duit in het zakje. 'Individueel hebben we zeker niet het niveau van een week daarvoor tegen Real Madrid gehaald. Het was een matige prestatie, toen ging het enkel nog om het resultaat. Bij de penalty's kwam het aan op de mijne', vertelt Blind. 'Waarom ik kuchte? Waarschijnlijk zat er iets scherps in mijn keel.'

Marc Overmars, huidig directeur spelerszaken van Ajax, was er op die dag, vandaag precies twintig jaar geleden, ook bij. 'Blind schoot uiteindelijk in de penaltyserie natuurlijk de beslissende binnen. Hij kreeg later als man van de wedstrijd een auto. Die ruilde hij in. Het bedrag dat hij daarvoor kreeg, schonk hij aan de mensen rondom het team. Daarbij zat ook een avondje uit. Dat was wel typerend voor Danny, dat deed hij hartstikke goed. Zo was echt iedereen bij het succes betrokken. Sjakie Wolfs bijvoorbeeld als materiaalman, maar ook Bobby Haarms. Dat voelde Danny met zijn ervaring goed aan.'

'Het mooiste beeld uit die Wereldbekerwedstrijd vind ik de aanloop van Danny voor zijn beslissende strafschop. Paar keer kuchen. Rochelen. Hij was die wedstrijd ook niet helemaal fit geloof ik. Grieperig. Dat beeld staat me vooral nog helder bij', zo blikt Overmars terug. 'De aanloop en het scoren. En vervolgens het juichend weglopen.'

Ook huidig Ajax-trainer Frank de Boer was destijds van de partij. 'Ik was nog nooit in Japan geweest, dat was om te beginnen al een ervaring. Van Tokio wist je natuurlijk wel dat het heel dichtbevolkt was. Wat mij nog bijstaat, is dat we over de snelweg reden, die midden door de stad liep, maar dat je niets van bebouwing zag. Alleen maar lagen snelweg', vertelt De Boer.

'De tegenstander was misschien niet de grootste, meest aansprekende naam uit Zuid-Amerika, maar dat maakte voor mij niets uit. Voor mijn gevoel was deze wedstrijd heel belangrijk. Bij mij leefde echt het besef 'als ik deze wedstrijd win, dan ben ik gewoon wereldkampioen'. Dat gevoel had ik heel sterk', vervolgt de oud-verdediger. 'Ik herinner me nog dat ik na de wedstrijd mijn ouders opbelde en dat ik tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel had, omdat ik wereldkampioen was geworden.'

'Meteen na die finale zat ik op een stoepje bij de kleedkamer, samen met mijn broer. Ik was toen echt emotioneler dan bij de winst van de Champions League. Gewoon omdat het het allerhoogste is wat je kunt bereiken op clubniveau. Met Ajax waren we de beste van de wereld. Dat deed me heel veel', aldus de keuzeheer.