Het trainingskamp in Turkije was het bewijs dat Abdelhak Nouri en Anwar El Ghazi samen twee handen op één buik zijn. Het tweetal trok veel met elkaar op en bespreekt in De Telegraaf hun ontwikkeling.

Nouri en El Ghazi zijn als broers voor elkaar, zo stellen ze. De families van de spelers kunnen goed met elkaar opschieten. 'Ik zie hem als mijn kleine broer en probeer hem waar nodig te ondersteunen en te helpen. Het jaar dat ik bij de selectie kwam, kon ik me bijvoorbeeld aan Ricardo van Rhijn vasthouden. Dat is gewoon fijn. De kwaliteiten heeft Appie. Dat ziet iedereen. Dus moet hij hard blijven werken en dan komt zijn kans vanzelf, want hij heeft eigenschappen die niet veel voetballers hebben. Zijn steekpass en techniek zijn fantastisch. 2016 wordt zijn jaar', zo stelt El Ghazi.

Nouri zelf weet wat hij kan, maar blijft geduldig en gemotiveerd. 'Elke jonge jongen staat te trappelen om zijn debuut te maken en nu dat voor mijn gevoel steeds dichterbij komt, val ik elke avond moeilijker in slaap. Niet door de spanning of zo, maar door het plezier waarmee ik aan mijn eerste minuten denk. Ik ben niet iemand die op de trainersdeur klopt. Het klinkt misschien gek, maar alleen een paar minuten debuteren om dat streepje achter mijn naam te krijgen, hoeft van mij niet. Als de trainer me voor de leeuwen gooit, wil ik er zó klaar voor zijn dat ik ook vast bij de groep blijf.'