Voor Ajax-middenvelder Carel Eiting is het gemis van Abdelhak Nouri op De Toekomst nog altijd enorm groot. In gesprek met ELF Voetbal Magazine spreekt het talent openlijk over de dramatische dag, zijn vriendschap met Nouri en het enorme gemis.

Eiting begint zijn verhaal door te vertellen dat het trainingskamp in eerste instantie nog zo goed verliep. Totdat de Amsterdammers aantraden tegen Werder Bremen. Eiting heeft, als leider in het veld, altijd de neiging om naar spelers toe te lopen die geblesseerd raken. 'In dit geval liep ik automatisch naar Appie toe. Noussair Mazraoui stond bij hem, dus ik kon Appie niet goed zien. Althans, niet zijn gezicht. Ik tikte hem aan en zei: "Komaan Ap, we hebben je nodig. Nog even bikkelen!". Dat was letterlijk wat ik tegen hem zei. Daarna ben ik naar de dug-out gelopen.'

Vanaf de zijkant zag Eiting dat Mazroui bij Nouri bleef staan en ondanks de enorme hitte niets kwam drinken. 'Hij bleef er maar staan. Ik besloot nog een keer te gaan kijken. Ditmaal zag ik wel Appies gezicht. Toen wist ik wat er aan de hand was. Dat het heel erg mis was. Wat er daarna gebeurde, de reanimatiepogingen, de paniek, de helikopter. Ik was compleet in shock.'

Eiting vertelt vervolgens dat hij en Nouri samen nog veel plannen hadden om samen iets te gaan doen. Zo zouden ze gaan tennissen, waardoor het enorm confronterend is als Eiting zijn tennisracket ziet staan. Wel is hij heel blij dat hij met de selectie van Ajax bij de familie is langs geweest. Met teamgenoot Frenkie de Jong spreekt hij er iedere dag wel een paar keer over. 'Kijken we elkaar aan en zeggen we: "Waar is Appie?". Ik bedoel, wij vormden vorig jaar met zijn drieën het middenveld van Jong Ajax. Zitten we te tikken op de training, dan weet je dat Appie dit zou hebben gezegd. Het laat ons voorlopig niet los. Ik kan werkelijk uren verhalen vertellen over wat we met hem hebben meegemaakt.'

Tenslotte wil Eiting Nouri alleen maar dankbaar zijn. 'Ik ben dankbaar dat ik met hem heb mogen spelen, dat ik in het veld op de eerste rij heb mogen staan om hem te zien voetballen. We hebben met de jongens zo vaak met elkaar gesproken en onszelf zo vaak dezelfde vraag gesteld: "Waar eindigt Appie?". We zullen het helaas nooit weten...'