Marco van Basten was een voetballer die in zijn eerste jaren als prof van alles bijhield. Foto's, statistieken, aantekeningen. De gewezen vedette van Ajax kijkt in de week van zijn vijftigste verjaardag met De Gooi- en Eemlander terug op het mini-museum dat hij als jonge speler van zijn slaapkamer had gemaakt. 'Ik hoef daar niet zo in te blijven hangen.'

Het bijhouden van spullen, zoals oude voetbalschoenen en prijzen, was iets wat de vader van Van Basten aanvankelijk graag deed. Maar San Marco zelf vond het bijvoorbeeld waardevol om statistieken te bewaren. 'Dat vond ik leuk om bij te houden, ja, ook toen ik al jaren bij Ajax speelde. Tegenwoordig kun je alles opzoeken op internet, maar toen niet. En ik heb natuurlijk heel lang geleefd als een pure liefhebber. Ik vond het leuk om bij te houden. En af en toe zette ik er iets bij. Gewoon, voor mezelf. Niet om te delen, of zo. Ik was best introvert', verklaart de man die het Nederlands Elftal in 1988 de tot nog toe enige prijs ooit op een eindronde bezorgde.

Tegenwoordig is Van Basten niet meer zo bezig met alle spullen en bijzaken uit zijn verleden. 'Het is geweest, het is gefotografeerd, het heeft zijn aandacht gehad. Ik hoef daar niet zo in te blijven hangen.' Het betekent dat ook de woorden "Ik ben de beste. Op mij na." nergens meer terug te vinden zijn. Die tekst, geschreven op een vloeiblad op zijn bureau, gaf de jonge Van Basten al de status van een soort filosoof. Die mythe wil de oud-spits graag ontkrachten 'Ik had er een keertje opgeschreven "ik ben de beste". Toen mijn vriendinnetje dat zag, schreef ze erachter "op mij na". Meer was het niet.''